Deel dit artikel
40 jaar Vlaams Belang, ook in Schoten
“Het leven begint bij veertig”, wie kent die uitdrukking niet? Of deze ook geldt voor een politieke partij is af te wachten, daar nogal wat partijen die veertig kaarsjes op de taart niet halen. Men vervelt of verandert vrijwillig (en vaak beschaamd) van naam. In dit landschap is het Vlaams Blok / Belang een eerzame eenzame: Vlaams Blok werd in 2003 door “wereldvreemde rechters” (nu mag je die zo noemen, toen nog niet!) gedwongen om de naam te wijzigen.
Maar het verhaal begint veel eerder, met het Egmontpact in 1976 gesloten tussen onder andere CVP, VU en PS. Al onmiddellijk wijst de brede Vlaamse beweging die voor Vlaanderen nadelige staatshervorming af en dit protest krijgt ook partijpolitiek gestalte. Maar de Vlaamse beweging zou zichzelf niet zijn zo één nieuwe partij zou ontstaan, neen, het werden er twee. VU-senator Lode Claes stelde zich aan het hoofd van de Vlaamse Volkspartij (VVP) en Antwerpenaar Karel Dillen stichtte de Vlaams Nationale Partij (VNP).
In 1978 trekt premier Leo Tindemans naar de koning en volgen er verkiezingen. Gezond verstand doet VVP en VNP besluiten om in kartel naar de kiezer te trekken onder de naam Vlaams Blok. De kiezer stuurt Karel Dillen naar het parlement waarna Lode Claes de politiek in 1979 vaarwel zegt.
Het is onder meer de Schotense advocaat Pieter Bocken, ondervoorzitter van de VVP, die dan gesprekken voert met de VNP om tot één geheel te komen. Over de naam is men het al eens: Vlaams Blok.
We gaan u niet vervelen met alle verkiezingen en uitslagen op te sommen waaraan we de voorbije veertig jaar hebben deelgenomen. Boeiender lijkt ons het verhaal dat vaak ongeschreven blijft: hoe ontstond de Schotense afdeling.
In die jaren zeventig van vorige eeuw was er hier een levendige Vlaamse beweging. Velen zijn o.a. actief in Het Vlaamse Kruis, lid van het Davidsfonds, sympathisant of militant van Were Di, Voorpost, Taal Aktie Komitee (TAK), Vlaamse Volksbeweging (VVB) en noem maar op. De Volksunie bestuurt mee de gemeente maar, zoals overal elders, met het Egmontpact is het vertrouwen in die partij onterecht gebleken. Lidkaarten worden ingeleverd of niet hernieuwd, mensen kiezen de partijpolitieke dakloosheid boven het wonen onder een lekkend dak.
Nadat in mei 1979 het Vlaams Blok als partij is opgericht, ontmoeten nogal wat Schotense leden elkaar op manifestaties van Vlaams Blok nationaal of in Antwerpen. Structureel waren er in die eerste jaren weinig afdelingen maar er was flink wat geestdrift om in Schoten met een eigen werking van start te gaan. Dat enthousiasme was onbesmet maar onervaren: het Vlaams Blok was de partij van de militant, van de afficheplakkers, van de betogers die zelf hun busreis betaalden om door de Rijkswacht van straat geklopt te worden; niet van hen die in auto met chauffeur bij toen nog Boudewijn op bezoek gingen.
De juiste datum waarop in Hotel Koningshof begin de jaren tachtig de eerste vergaderingen plaats hadden om tot een afdeling te komen is verloren gegaan en het noemen van namen uit het geheugen is altijd een delicate aangelegenheid. Met het risico er dus te vergeten waren dat: Walter Verduyn, Walter Peeters, Marcel Van Cleemput, Renaat Mertens, Lutgard Dubois, Jan Smits en Koenraad Mertens. Xavier Buisseret en Dirk Van Onckelen woonden namens nationaal en arrondissement eveneens die eerste vergaderingen bij. Met dankbaarheid hebben we al van tal van deze stichters moeten afscheid nemen; veertig jaar is zaai- en oogsttijd.
In 1988 neemt Vlaams Blok hier deel aan de gemeenteraadsverkiezingen met als slogan: “Eigen volk eerst, ook in uw gemeente” en met Hugo Van Perre en Walter Verduyn doen onze eerste gemeenteraadsleden hun intrede in het Schotens gemeentehuis. De rest is geschiedenis…
In die geschiedenis is er een hoofdstuk dat we niet onvermeld mogen laten, de komst van Marie-Rose Morel. Alles wat u wil weten maar nooit durfde te vragen? Daarvoor verwijzen we naar “de boekskes”. Feit is en blijft dat het kartel Vlaams Belang / Vlott bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2006 niet enkel de grootste was maar dat Marie-Rose Morel het meeste voorkeurstemmen haalde. Hoe onvoorspelbaar het lot is weten we sinds we op 8 februari 2011 het overlijden vernamen van deze jonge moeder die niet onopgemerkt in het (politieke) leven stond.
We beschikken niet over een glazen bol, noch is Madame Blanche lid van onze afdeling. Maar zeker is dat Vlaams Belang in vele (actuele) kwesties de alarmsirene was, genegeerd door de beleidspartijen van knielers voor koning, kapitaal en koran. Neen, we zijn daar niet trots op want tenslotte bent u het, beste lezer, die voor dit negeren vandaag de factuur betaalt.
Wat ons sterkt om onze rol als “klokkenluider” te blijven vervullen, tot de klokken feestelijk klinken.
DVO
In 1978 trekt premier Leo Tindemans naar de koning en volgen er verkiezingen. Gezond verstand doet VVP en VNP besluiten om in kartel naar de kiezer te trekken onder de naam Vlaams Blok. De kiezer stuurt Karel Dillen naar het parlement waarna Lode Claes de politiek in 1979 vaarwel zegt.
Het is onder meer de Schotense advocaat Pieter Bocken, ondervoorzitter van de VVP, die dan gesprekken voert met de VNP om tot één geheel te komen. Over de naam is men het al eens: Vlaams Blok.
We gaan u niet vervelen met alle verkiezingen en uitslagen op te sommen waaraan we de voorbije veertig jaar hebben deelgenomen. Boeiender lijkt ons het verhaal dat vaak ongeschreven blijft: hoe ontstond de Schotense afdeling.
In die jaren zeventig van vorige eeuw was er hier een levendige Vlaamse beweging. Velen zijn o.a. actief in Het Vlaamse Kruis, lid van het Davidsfonds, sympathisant of militant van Were Di, Voorpost, Taal Aktie Komitee (TAK), Vlaamse Volksbeweging (VVB) en noem maar op. De Volksunie bestuurt mee de gemeente maar, zoals overal elders, met het Egmontpact is het vertrouwen in die partij onterecht gebleken. Lidkaarten worden ingeleverd of niet hernieuwd, mensen kiezen de partijpolitieke dakloosheid boven het wonen onder een lekkend dak.
Nadat in mei 1979 het Vlaams Blok als partij is opgericht, ontmoeten nogal wat Schotense leden elkaar op manifestaties van Vlaams Blok nationaal of in Antwerpen. Structureel waren er in die eerste jaren weinig afdelingen maar er was flink wat geestdrift om in Schoten met een eigen werking van start te gaan. Dat enthousiasme was onbesmet maar onervaren: het Vlaams Blok was de partij van de militant, van de afficheplakkers, van de betogers die zelf hun busreis betaalden om door de Rijkswacht van straat geklopt te worden; niet van hen die in auto met chauffeur bij toen nog Boudewijn op bezoek gingen.
De juiste datum waarop in Hotel Koningshof begin de jaren tachtig de eerste vergaderingen plaats hadden om tot een afdeling te komen is verloren gegaan en het noemen van namen uit het geheugen is altijd een delicate aangelegenheid. Met het risico er dus te vergeten waren dat: Walter Verduyn, Walter Peeters, Marcel Van Cleemput, Renaat Mertens, Lutgard Dubois, Jan Smits en Koenraad Mertens. Xavier Buisseret en Dirk Van Onckelen woonden namens nationaal en arrondissement eveneens die eerste vergaderingen bij. Met dankbaarheid hebben we al van tal van deze stichters moeten afscheid nemen; veertig jaar is zaai- en oogsttijd.
In 1988 neemt Vlaams Blok hier deel aan de gemeenteraadsverkiezingen met als slogan: “Eigen volk eerst, ook in uw gemeente” en met Hugo Van Perre en Walter Verduyn doen onze eerste gemeenteraadsleden hun intrede in het Schotens gemeentehuis. De rest is geschiedenis…
In die geschiedenis is er een hoofdstuk dat we niet onvermeld mogen laten, de komst van Marie-Rose Morel. Alles wat u wil weten maar nooit durfde te vragen? Daarvoor verwijzen we naar “de boekskes”. Feit is en blijft dat het kartel Vlaams Belang / Vlott bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2006 niet enkel de grootste was maar dat Marie-Rose Morel het meeste voorkeurstemmen haalde. Hoe onvoorspelbaar het lot is weten we sinds we op 8 februari 2011 het overlijden vernamen van deze jonge moeder die niet onopgemerkt in het (politieke) leven stond.
We beschikken niet over een glazen bol, noch is Madame Blanche lid van onze afdeling. Maar zeker is dat Vlaams Belang in vele (actuele) kwesties de alarmsirene was, genegeerd door de beleidspartijen van knielers voor koning, kapitaal en koran. Neen, we zijn daar niet trots op want tenslotte bent u het, beste lezer, die voor dit negeren vandaag de factuur betaalt.
Wat ons sterkt om onze rol als “klokkenluider” te blijven vervullen, tot de klokken feestelijk klinken.
DVO