Het is blijkbaar wachten op een nieuwe 

‘Black Sunday’

​

De afgelopen week zagen we na een lange tijd van stilzwijgen en stilstand plots een stroomversnelling in de politiek. Eerder dan een gevoel van opluchting rond het ontstaan van een nieuwe regering, breekt bij menig Vlaming het angstzweet uit bij de gedachte aan een, door de PS gedomineerde, paars-groene coalitie. Op 26 mei werd kennelijk maar naar de boodschap van 1 landsdeel geluisterd.

Er lijkt iets op til te staan. Politici treden naar buiten en voelen van waar de wind komt. Ze reageren nerveus en in alle richtingen. Ze testen geregeld of hun ballonnetjes opgaan. Een maatregel links, een (on-)ethisch voorstel nog meer naar links, … Logisch, bij de federale regeringsformatie kan bijna iedereen uit de boot vallen. Eerder dan een Vlaams front te vormen om bepaalde evidente zaken binnen te halen voor iedereen, duwt men degene naast zich in het sop, om meer voor zichzelf te kunnen rapen.

‘Meer rapen’ slaat helaas enkel op postjes, benoemingen en posities. Niet op inhoudelijke verwezenlijkingen of het bepalen van beleidslijnen. In België liggen die toch vast. Daar kan en mag nu eenmaal niets aan veranderen. Er zal niets hervormd worden. We zullen enkel met z’n allen nog wat extra mogen betalen.

Naast de kwestie

​Het woordgebruik dat naar boven kwam, maakt dat helaas opnieuw duidelijk. Steeds blijkt dat de meeste politici de afgelopen maanden gewoon onder de vertrouwde glazen stolp hebben geleefd.

Elke opiniepeiling, elke bevraging en elk onderzoek maakt keer op keer hetzelfde duidelijk: de politieke prioriteiten van de mensen draaien rond fundamentele zaken zoals economische zekerheid, veiligheid, pensioenen, sociale zekerheid en hun kinderen. Wat ook meer en meer duidelijk wordt: de bevolking is daar bijzonder pessimistisch over. Ze schat haar eigen toekomst donker in. Jongeren verwachten geen volwaardig pensioen te krijgen, het onderwijs draait vierkant, culturele banden vervagen en de rekeningen kloppen niet. Quasi elke inwoner van dit land denkt dat de volgende generatie het slechter zal hebben dan de huidige.

Iedereen wacht op de volgende economische recessie die er zit aan te komen en waar België helemaal niet op voorbereid is. Zelfs zonder recessie zou een simpele rentestijging al catastrofale gevolgen hebben. De Belgische constructie is niet in staat om die problemen op te lossen. Integendeel zelfs. Elke beleidsdaad van het federale niveau blijkt daar compleet los van te staan.

In de week van ‘Black Friday’ werden een resem Vlaamse belangen alweer in de uitverkoop gezet. Het is blijkbaar wachten op een nieuwe ‘Black Sunday’.

Geterroriseerd

De generatie van terroristen die een kleine 10 jaar geleden begonnen is aan haar bloedige golf van aanslagen en geweld doorheen gans Europa, mag stilletjesaan de gevangenis beginnen te verlaten. Een gerecht die dergelijke gevaarlijke gekken op een volledig weerloze bevolking loslaat is stékeblind.

​Justitie mismeestert terrorisme keer op keer. Deels door gebrekkige wetgeving, deels door ideologisch losgeslagen rechters en juristen. Er bestaat geen geschikt legaal wettelijk kader om gevaarlijke terroristen uit onze maatschappij te weren. Gevangenissen zitten overvol en de politiek kiest, zoals steeds, voor de gemakkelijkste weg. Het ongeluk komt in slow motion op ons afgedonderd en niemand doet wat. Iets veranderen in België kan gewoon niet.

​Goedkope retoriek

Tot overmaat van ramp heeft dit land geen noemenswaardig buitenlands beleid gehad. Het beperkte zich tot mondaine recepties waar holle links-liberale platitudes werden rondgestrooid. Leuk om een mooie positie te verwerven bij internationale instellingen, minder leuk wanneer het om concrete zaken gaat.

​Onze “Europese samenwerking“, “gemeenschappelijke buitengrenzen” en “mondiale solidariteit” blijken keer op keer een maat voor niets. De sultan van Turkije, en hij niet alleen, doorziet de façade maar al te goed. Hij strooit zijn gevangenissen leeg over Europese bodem. Met een welgemeende “fuck you” erbij voor (West-)Europa. En eerlijk, gelijk heeft hij, waarom zou hij geen gebruik maken van de idiotie die hier bestaat? De uitkeringen liggen klaar voor het terroristisch tuig.

​België is een zwak land op een zwak continent met zwakke politici. De kiezer, en niet enkel die van België, schreeuwt al jaren om een bijsturing van het beleid en stemt al geruime tijd navenant. De dominante ideologie van vroeger wil echter van geen wijken weten. Het zit verweven in de structuren van de macht, en de structuren volgen de democratie al lang niet meer.

​De kruik gaat zo lang te water tot hij barst.

Ordinaire potentaten van tweederangsdictaturen hebben nu meer invloed op ons buitenlands beleid dan gelijk welk nobel voornemen. Men kan zich trouwens de vraag stellen hoe nobel die voornemens eigenlijk zijn. De facto heeft de gevolgde Belgische lijn enkel mensensmokkelaars en drugstrafikanten echt geholpen. Zij zijn er de laatste jaren het meest op vooruit gegaan.

​Naast de problemen met onze ‘eigen mensen’, komt er nog eens een, volledig door België zelf georganiseerde, asielcrisis bij. Een die handenvol geld kost, en waar de PS op wil reageren door de grenzen nog méér open te zetten en er nog méér geld naar te smijten. Mensen die tot 10.000 euro betalen aan mensensmokkelaars zullen zelfs gecatalogeerd worden als slachtoffer indien de Waalse socialisten hun zijn krijgen. Zoals het er nu naar uitziet, lijkt dat gewoon een kwestie van tijd te zijn.

Belastingtsunami

Een andere zere kies in het gebit van de Vlaming wordt de groene belastingtsunami die hij willens nillens opgelegd zal krijgen. Ondanks het duidelijk niet willen volgen van die lijn, worden we met z’n allen in het groen-linkse carcan geduwd.

De bedrijfswagen, deel van het klein beetje zuurstof die men hier krijgt onder de onbetamelijke fiscale druk, moet er aan geloven. Enkel elektrische wagens hebben een toekomst.

​Nochtans blijkt de infrastructuur, zoals quasi alle infrastructuur in dit land, volstrekt in gebreke. Om alleen maar elke aanwezige wagen te vervangen door een elektrische, hebben we 2 nieuwe kerncentrales nodig, bovenop de centrales die we nu hebben, verwaarloosden en willen afbouwen. Andere - realistische - vormen om elektriciteit op te wekken zullen méér CO2 in de lucht jagen. Moeten we dan offers maken op het milieu om onze belastingen te kunnen betalen?

​Verantwoordelijkheid nemen

De klassieke partijen in België worden altijd beschreven als “staatsdragende” partijen die dan op geregelde tijden hun “verantwoordelijkheid nemen“. Kan het cynischer? Dit land, dat met spuug en plaklint aan elkaar hangt, is impotent geworden en hangt met haar intrinsieke besluiteloosheid als een molensteen om de nek van de eigen bevolking.

​Welke politicus neemt er de verantwoordelijkheid op voor de sale-en-lease back operaties van vroeger? Of voor het vrijlaten van Oussama Atar? Of voor de staatsschuld? Of voor het gat in de begroting? Of voor de lage pensioenen? Of voor de belastingdruk? Of voor de gebrekkige economische groei?

​Restpartijen

Op quasi elk dossier vormen die “verantwoordelijke politici” een rem uit zichzelf en worden de belangen van burgers er niet door gediend, integendeel. Het is logisch dat ze verschrompeld zijn tot de restpartijen van vandaag.

​De christendemocraten ervaren dat je met alleen een linkervleugel niet vooruit kan vliegen, en leven zelfs in onmin met de eigen standen die de agenda bepalen. Twee onderling inwisselbare en nietszeggende kandidaten strijden om kapitein te worden van een zinkend schip. Het aanmodderende midden. Voor echte oplossingen is de partij blijkbaar nog niet klaar. Wie zal er op wachten tot ze dat wel is?

​Nog erger dan dat, is de ondraaglijke lichtheid die er vanuit de Open Vld naar buiten komt. Oppervlakkige one-liners en links-liberale pret-ideetjes waar niemand van wakker ligt kunnen nog wel, maar de eigen core business, zoals het doen zakken van de belastingdruk, het ondersteunen van zelfstandigen en ondernemers, het vrijwaren van de begroting en het vermijden van schulden, wordt al decennialang verwaarloosd. Wat er nog overschiet van de rechterzijde mort, maar wordt aangepraat dat “de eerste vrouwelijke premier ooit” blijkbaar een gigantische verwezenlijking is.

​De Vlaamse socialisten zijn zelfs het vermelden niet meer waard.

​De wereld draait verder, het is tijd dat we hier stoppen met ter plaatse te trappelen. Er staat teveel op het spel. Het is tijd om te veranderen, het is tijd om België te veranderen. En als dat niet kan, dan kan België ook niet meer.

​

Bron : sceptr.net door Carl Deconinck