In België heeft men blijkbaar geen democratische meerderheid nodig om te besturen en al zeker niet om topjobs voor de politieke elite te regelen. Dat werd duidelijk bij de voordracht van Didier Reynders (MR) als Europees commissaris.

​Sinds de electorale show die N-VA opvoerde omtrent Marrakesh, eind 2018, heeft deze regering geen meerderheid meer. 52 op 150 Kamerzetels hadden ze over, maar toch deden ze doodleuk voort. Bij de verkiezingen hielden ze er nog amper 38 van over. Ook dat weerhoudt hen er niet van om gewoon verder te doen alsof er niets gebeurd is. Na enkele mislukte pogingen moest en zou een politieke landingsbaan voor Didier Reynders gezocht en gevonden worden. Karel De Gucht (VLD): ‘Wie anders dan Reynders is beter geschikt?’ Inderdaad, wie anders kan zo schaamteloos de burger negeren? Inderdaad, wat voor betere kwaliteiten dan cynische machtspolitiek voor eigen baat kan men hebben om moeiteloos te functioneren in deze EU? Inderdaad, welk ander land dan België kan zo zijn democratie minachten en de kiezer buitenspel zetten?

​Democratisch deficit

In een helder moment omschreef Bart De Wever ooit België als de optelsom van twee democratieën. Wallonië stemt inderdaad al decennia minstens 2/3 centrumlinks, Vlaanderen al decennia 2/3 centrumrechts. Eén keer, bij de Koningskwestie, kon de burger zich rechtstreeks uitspreken bij referendum. België viel ei zo na uiteen. Een les die de politieke elite goed onthouden heeft. Sindsdien doet het systeem er alles aan om de democratische macht van de burger zoveel mogelijk te beperken.

​Bij de verkiezingen van 1949 haalden de traditionele partijen (christendemocraten, socialisten en liberalen) maar liefst 90% van de stemmen. Een verzuilde samenleving diende in de diepte de Belgische pacificatiepolitiek te waarborgen. Maar daar slaagden ze niet in. Traditionele partijen kalfden stelselmatig af ten voordele van nieuwe partijen (VU, VB, Groen, PVDA, etc.) en ten voordele van Vlaamsgezinde partijen (VU, N-VA, VB). Dus werden zogenaamde grendelwetten gefabriceerd om ervoor te zorgen dat een Vlaamse meerderheid zijn democratische macht niet kon uitoefenen. Niet de meerderheid, maar de minderheid bepaalde voortaan.

Verder werden tal van nieuwe politieke structuren gecreëerd (Gemeenschappen, Gewesten, EU) terwijl oude behouden bleven (senaat, provincies). Dat zadelt ons niet alleen op met een totaal disfunctionele staatsorganisatie, maar vooral met een politiek systeem waardoor iedereen wel ergens bestuurt, niemand verantwoordelijk noch aanspreekbaar is en waardoor burgers geen enkele politieke macht meer hebben. In een democratie is het volk soeverein. In België zijn burgers onderhorigen van het politiek systeem geworden.

​Pacificatieparadox

De weinige politieke macht die burgers nog hebben is een stem uiten bij verkiezingen. Bij de laatste verkiezingen haalden de traditionele partijen CD&V, VLD en SP.A samen nog amper 38%, de Vlaamsgezinde partijen VB en N-VA 44%. Toch verandert er weeral niets. Omdat het systeem nu eenmaal zo ontworpen is. De traditionele partijen besturen en benoemen ook zonder meerderheid omdat het nu eenmaal hun primaire taak is het Belgisch systeem te beschermen, niet hun burgers te dienen. Het is hun reden van bestaan.

​De prijs die hiervoor betaald werd is een torenhoge staatsschuld die onze toekomst compromitteert, een ongecontroleerde migratie waardoor burgers zich onbeschermd voelen, blijvende onrechtvaardige miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië en een algemeen sentiment van machteloosheid en wantrouwen bij burgers. De traditionele partijen zijn een steeds zwakker deksel op een kookpot waar de temperatuur almaar oploopt. Een ventiel om de druk te lossen is er niet. Fundamentele hervormingen waar burgers om vragen, kunnen binnen de Belgische constructie niet. De paradox is dat deze Belgische pacificatiepolitiek de politieke spanning niet overbrugt, maar precies enkel doet toenemen. Hier komen vroeg of laat ongelukken van.

​De EU is België in het groot

Europese samenwerking waar we samen meer kunnen dan elk afzonderlijk. Respect voor mekaars vrijheid en soevereiniteit. Subsidiariteit en zo het beste niveau zoeken om dit te realiseren. Dat is waar deze Europese Unie in wezen om draaide. Maar dat doet het al lang niet meer. De EU is veel te groot geworden met te veel lidstaten. De EU is veel te machtig geworden, met steeds meer bevoegdheden. Merkel wil zelfs een EU-leger creëren!

​Hoe groter en machtiger ze de EU willen maken, hoe groter ze het conflict maken. De migratiepolitiek van Merkel verdeelt Oost- en West-Europa. Terwijl Italië met Matteo Salvini er alles aan doet om de illegale migratie te stoppen, wil Angela Merkel opnieuw de marine inzetten om illegalen naar Europa te brengen. De economische politiek organiseert miljardentransfers van Noord- naar Zuid-Europa, maar versmacht daar tegelijk enig zinvol relancebeleid. Het zogenaamde akkoord over Brexit is al vier keer verworpen door het Britse parlement, maar toch weigeren de EU-fanatici te heronderhandelen. Ze zoeken geen consensus, maar conflict door brute machtuitoefening en economische chantage. Mocht het VK zonder veel kleerscheuren vertrekken, zullen er immers meer landen hun vrijheid terug opeisen en stort hun EU-superstaat in mekaar.

​Het vredes- en welvaartsproject van de Europese samenwerking is uitgemond in een imperiaal machtsproject dat ons rechtstreeks naar de loopgraven laat marcheren. Ondemocratische besluitvorming. Gebrek aan transparantie. Een elite die gewoon verder bestuurt ondanks de signalen van de kiezer. De voorbije vijftien jaar verloor deze EU bijna elk referendum, maar toch blijven ze het pad volgen van alsmaar meer EU. Deze EU is voor ons Vlamingen zeer herkenbaar geworden. Het is een België-in-het-groot. Een ondemocratisch politiek systeem dat ongeacht wat de kiezer wil zichzelf beschermt en dient. Misschien zit Reynders daar wel degelijk op zijn plaats als eurocommissaris. De Gucht kan het weten. Hij zat er immers zelf.

​

Bron : doorbraak.be door Tom Vandendriessche