2019 was voor het Vlaams Belang een ‘grand cru-jaar’. Niet alleen boekte de partij een gigantische verkiezingsoverwinning en zette ze haar opmars verder in de peilingen: ze werd ook geconsulteerd bij de vorming van de Vlaamse regering. Het enige wat miste? Regeringsdeelname. “Het Vlaams Belang stond op 26 mei klaar om haar verantwoordelijkheid te nemen, en dat is vandaag niet veranderd,” aldus Tom Van Grieken.

​’t Pallieterke: Is er sprake van een Vlaams Belang 2.0?

Het DNA van het Vlaams Belang is niet veranderd. Net zoals tien jaar geleden plaatst mijn partij een onafhankelijk Vlaanderen voorop. Daarin willen we de Vlamingen het beleid geven dat ze verkiezen en waar ze recht op hebben. Een krachtdadig beleid dat onze identiteit en onze sociale zekerheid beschermt, een menselijk beleid dat oog heeft voor de moeilijke sociaaleconomische situatie waarin heel wat Vlamingen verkeren, en een efficiënt beleid dat niets van doen heeft met de logge, dure en inefficiënte Belgische constructie. Wel hebben we onze communicatiestijl vernieuwd. Niet alleen zetelen heel wat nieuwe, talentvolle Vlaams Belangers in de parlementen, we proberen ook om via sociale media zo direct mogelijk met de burgers te communiceren. Zo vervreemden we niet, zoals sommige andere partijen, van wat er leeft bij de man of vrouw in de straat.

​Is de partij niet soms nog te ‘radicaal’ of ‘te extreem’?

Dat is het discours dat onze politieke tegenstanders voeren, maar bij de bevolking hoor je dat niet. Wel horen we de grieven van mensen die moeite hebben om aan het einde van de maand de eindjes aan elkaar te knopen, terwijl ze intussen moeten horen dat asielzoekers jaren aan kindergeld retroactief kunnen terugvorderen. Wij zijn niet extreem, de realiteit is extreem. 91.000 euro aan kindergeld kreeg een bepaald asielzoekersgezin uitbetaald. De meeste Vlamingen zullen zo’n bedrag nooit op hun rekening zien staan, ook niet na een leven lang werken. Of neem Brussel, waar extreem het nieuwe normaal lijkt te worden rond nieuwjaar. ‘Jongeren’ steken auto’s in brand en zaaien vernieling, maar als wij die chaos aanklagen, zouden we zogezegd haat zaaien.

​Is de partij onder uw voorzitterschap inhoudelijk veranderd?

Geen toekomst zonder wortels. Ik ben voorzitter geworden in 2014 en bouw verder op die wortels. Wel zijn er onder mijn voorzitterschap een aantal nieuwe accenten gelegd. De nadruk die we de afgelopen jaren gelegd hebben op het sociaaleconomische profiel van de partij, is een deel van ons succes geweest. We hebben aangetoond dat een zogenaamd “rechtse” partij geen kil ultraliberalisme moet aanhangen. We hebben ons duidelijk aan de kant van het volk gepositioneerd, tegen de politieke elite die op de kap van de modale Vlaming haar ideologische en wereldvreemde wil doordrukt. Daarnaast hebben we ook in thema’s die niet zo voor de hand liggen het voortouw genomen: denk maar aan de pensioenleeftijd of het rekeningrijden. Het Vlaams Belang is al lang geen geen one-issue partij meer, als we dat al ooit geweest zijn. We hebben een duidelijk politiek en maatschappelijk verhaal dat op elk vlak de belangen van de Vlamingen vooropstelt.

​Wat is het uiteindelijke doel? Regeringsdeelname en – in de woorden van de partij – “echte verandering” brengen?

Inderdaad. Het Vlaams Belang is altijd een zweeppartij geweest die met veel succes problematieken aankaartte die andere partijen liever links lieten liggen. We hebben zo de politieke agenda van de laatste jaren kunnen sturen en bepalen. Maar we zijn meer dan ooit klaar om nog meer te doen. Kijk, er zijn drie fasen in de evolutie van rechtse partijen in Europa. De eerste fase is die van de nationalistische oppositie: Jean-Marie Le Pen, Umberto Bossi en Filip De Winter. Zij provoceren en rebelleren tegen het systeem. Vervolgens is er een tweede fase van de nabootsers. Zij nemen de retoriek van de eerste fase deels over, maar veranderen niets ten gronde wanneer ze aan de macht zijn: Nicolas Sarkozy, Silvio Berlusconi en Bart De Wever. Ten slotte komt er een derde fase, waarin de oude oppositiepartijen nationalistische beleidspartijen worden. Dat is in Italië met de Lega van Salvini gebeurd en in Oostenrijk met de FPÖ. Het Vlaams Belang stond op 26 mei klaar om haar verantwoordelijkheid te nemen, en is dat vandaag niet veranderd.

​Is het Vlaams Belang voldoende ‘salonfähig’ om ook de zachte flank van de N-VA (en eventueel een derde partij) te overtuigen?

De enigen die wij moeten overtuigen, zijn de Vlaamse kiezers. Als zij ons een mandaat geven dat sterk genoeg is om ervoor zorgen dat wij zelf aan zet zijn, zullen de andere partijen kleur moeten bekennen, zeker de N-VA. Ik geloof overigens niet dat er veel N-VA’ers zijn die diep vanbinnen niet met ons willen regeren. Zelfs een meerderheid van de Open Vld- en CD&V-kiezers zou het cordon liever zien verdwijnen. Voor de N-VA is het Vlaams Belang een natuurlijke coalitiepartner, maar ik ben er zeker van dat zelfs met de CD&V op veel vlakken inhoudelijke convergenties te vinden zijn. Als er over inhoud gepraat mag en kan worden, dan zal meteen duidelijk worden dat we een redelijke en serieuze gesprekspartner zijn.

​Regeringsdeelname impliceert ook een uitgebouwde studiedienst en mensen die op een kabinet zouden willen werken, hoe staat het daarmee?

We zijn al maanden bezig met een uitgebreid sollicitatieproject om jong talent, specialisten en deskundigen aan te werven. Zo wisten we al iemand die gedoctoreerd is aan te trekken, net als enkele hoge ambtenaren, maar ook verschillende young professionals. We willen niet over één nacht ijs gaan en het kaf grondig van het koren scheiden. Enerzijds willen we iedereen die gesolliciteerd heeft een eerlijke kans geven en anderzijds overal de juiste man of vrouw op de juiste plaats krijgen. We zullen dus inderdaad klaar staan om kabinetten te bemannen, en de Vlamingen eindelijk het beleid te geven waar ze recht op hebben.

​Wanneer is 2020 voor u geslaagd?

Als we de mensen die voor ons gekozen hebben niet teleurstellen en als we hun belangen als Vlaams Belang zo goed mogelijk verdedigd hebben. Wanneer we dat voldoende gedaan hebben? Wat mij betreft nooit. Wie in de politiek stapt, doet dat met een bepaalde roeping. Onze roeping is een Vlaanderen te realiseren waar onze mensen op de eerste plaats komen. Dat is onze missie voor 2020, dat is onze missie voor de toekomst.

​

Bron : sceptr.net door Hugo Decker